Terugkijkend op dit trimester is de tijd mega snel gegaan, maar tijdens dit trimester zijn er ook dagen/weken die voorbij gekropen zijn door onzekerheid. In deze blogpost neem ik jullie mee in mijn tweede trimester.

12-weken echo, termijnbepaling en NIPT-test.

Mijn vorige blog over het eerste trimester (klik hier om hem meteen te lezen) eindigde bij onze 12-weken echo en de termijnbepaling. Op woensdag 21 april was het zover en hadden we onze 12-weken echo. Op dat moment was de berekening dat ik rond 12 november uitgerekend zou zijn. Na een goede echo met een klein bewegend Frummeltje is mijn uitgerekende datum vastgesteld op 9 november 2021. Een heel bijzonder moment omdat mijn opa op 9 november jarig is en om hem de uitgerekende datum te mogen vertellen was heel bijzonder. Hij krijgt dit jaar een heel mooi en bijzonder cadeau rond z’n verjaardag.

Wij hebben besloten dat wij graag de NIPT test wilde laten uitvoeren. De NIPT test is een bloedonderzoek waarbij ze onderzoeken of het kindje een afwijking heeft. Bijvoorbeeld het down-, edwards- of patausyndroom. Wij hebben er samen over gepraat en besloten dit toch graag te willen weten. Niet om in alle situaties onze zwangerschap te verbreken maar om ons wel te kunnen voorbereiden op een eventueel leven met een kindje met een chromosoom afwijking. Voor ons zou een kindje met het downsyndroom geen reden zijn voor het afbreken van onze zwangerschap maar bij een kindje met het patausyndroom (met een erg kleine overlevingskans) zouden we misschien wel deze moeilijke keuze maken. Op donderdag 22 april heb ik in het ziekenhuis bloed laten afnemen voor de NIPT test. Vanaf dat moment was het wachten geblazen, want de uitslag kon een dag of 14 op zich laten wachten.

Een paar dagen na de 12 weken echo kreeg ik opnieuw helderrood bloedverlies (net zoals in mijn eerste trimester) en ik maakte me flinke zorgen. Na een belletje naar de verloskundige, mochten wij langskomen en heeft de verloskundige een echo gemaakt om te kijken of alles goed was met ons kindje. Op de echo was een mooi kindje te zien en hoorden wij voor de eerste keer het hartje kloppen. Een heel emotioneel moment omdat de opluchting groot was.

Echter was deze opluchting van korte duur want één dag later hing ik weer opnieuw aan de telefoon met de verloskundige omdat ik steeds meer bloedverlies kreeg en flinke buikkrampen. Wij mochten opnieuw langskomen voor een echo. Opnieuw was er gelukkig een beweeglijk kindje te zien en zag de verloskundige geen bloed in mijn baarmoeder wat zou wijzen op een miskraam. De verloskundige gaf aan dat bloedverlies idealiter niet hoort bij een zwangerschap maar dat dit helaas bij sommige vrouwen wel het geval is. Ik ben er hier één van. Hierbij wil ik wel zeggen; Ben jij zwanger en heb je bloedverlies, neem dan altijd contact op met je verloskundige om dit te laten checken.

Op 4 mei kregen wij een goede uitslag van de NIPT test. Er zijn geen chromosoom afwijkingen gebleken uit mijn bloedonderzoek. Dit geeft natuurlijk nooit garantie maar een groot deel is hierdoor uitgesloten. Voor ons gaf dit een geruststellend gevoel.

Op 10 mei had ik een reguliere controle bij de verloskundige en had toen sinds een paar dagen weer een klein beetje bloedverlies. Om het even extra te controleren heeft de verloskundige toen een echo gemaakt om ons kindje te bekijken. Hier waren wederom geen bijzonderheden op te zien en zag ik een heerlijk ‘dansend’ kindje in mijn buik. Wel gaf de verloskundige aan dat bij nogmaals bloedverlies ik een doorverwijzing zou krijgen naar de gynaecoloog.

Centering groep.

Omdat dit mijn eerste zwangerschap is heb ik besloten om mee te doen aan de ‘Centering Groep’ vanuit de verloskundige praktijk. Elke maand (en vanaf het 3e trimester elke twee weken) kom ik samen met een groep mede-zwangeren die ongeveer tegelijkertijd uitgerekend zijn als ik. Tijdens de Centering worden de controles uitgevoerd (bloeddruk meten, voelen aan mijn buik en naar het hartje luisteren) en hebben we daarna een ‘groepssessie’ over een bepaald onderwerp bijvoorbeeld; borstvoeding geven, ontspanning tijdens je zwangerschap en het voorbereiden op de bevalling. Ik ben heel erg blij dat ik heb gekozen voor deze Centering Groep en voor mij voelt het echt als een meerwaarde. De eerste twee bijeenkomsten moest dit helaas online vanwege de Corona-maatregelen maar inmiddels hebben we elkaar fysiek ontmoet en voel ik mezelf heel erg op mijn gemak binnen mijn groep.

9 mei, Moederdag.

Stiekem voelde dit echt als mijn allereerste moederdag. Nog niet in het echt maar het was wel een mega bijzondere dag omdat ik het goede nieuws toen heb gedeeld met jullie op Instagram. We kregen zoveel felicitaties en warme, liefdevolle berichten. Echt zo bijzonder. Ik heb hier nog dagen van nagenoten.

Wordt het een jongen of een meisje?

Op 26 mei was het zover… de geslachtsbepalende echo. Dit is geen standaard echo maar een pretecho die je zelf moet inplannen en moet betalen. Wij konden niet wachten en waren erg benieuwd of er een jongetje of een meisje in mijn buik aan het groeien is. Wij hebben gekozen om onze geslachtsbepalende echo uit te laten voeren bij Echo Enzo in Zwolle.

De echoscopist bracht ons kindje in beeld en het was voor haar meteen duidelijk. ‘Zien jullie het ook?’ Wij moesten even naar het perspectief kijken maar toen was het duidelijk in beeld. Een piemeltje!

René had heel erg het gevoel dat het een jongetje zou worden en ik had geen echt voorgevoel maar omdat René heel erg op jongetje ging zitten dacht ik ‘dan kies ik lekker voor een meisje!’ Vroeger riep ik altijd dat ik een jongensmama zou worden en dus had ik eigelijk bij mijn allereerste gevoel moeten blijven, haha. Natuurlijk deelden wij ook dit goede nieuws met jullie op Instagram! (klik hier voor het filmpje)

COVID-19 vaccinatie: Doe ik het wel of doe ik het niet?!

Oh wat heb ik hier over getwijfeld … wel of geen Corona-vaccinatie. Aan de ene kant was ik heel onzeker omdat het juist in het begin heel erg werd afgeraden. Maar aan de andere kant las ik ook veel recentere onderzoeken met positieve resultaten. En de oproep vanuit het RIVM om je als zwangere toch te laten vaccineren. Door mijn werk op de Crisisopvang kom ik heel veel in aanraking met veel verschillende mensen die vaak niet voor een vaccinatie kiezen. Ik heb er daarom toch voor gekozen om mezelf wel in te laten enten. In goed overleg met mijn verloskundige heb ik uiteindelijk de knoop doorgehakt en heb ik op 1 juni mijn eerste prik Pfeizer laten zetten.

Na de prik was ik enerzijds heel erg opgelucht maar ik merkte ook dat het me heel onzeker maakte. Had ik wel de juiste keuze gemaakt? En zou het geen schade aan ons kindje geven? Toen ik op 4 juni weer bloedverlies kreeg was mijn allereerste gedachte ‘het zal toch niets met de vaccinatie te maken hebben…’. Na een belletje mocht ik meteen langskomen bij de verloskundige en al mijn waardes waren helemaal goed. Deze keer kreeg ik, zoals aangekondigd, wel een doorverwijzing voor verder onderzoek bij de gynaecoloog mee.

Een bezoekje aan de gynaecoloog in het ziekenhuis.

Donderdag 10 juni, twee gespannen mensen in de wachtkamer van de gynaecoloog. Daar zaten we dan, beide wisten we niet zo goed wat we moesten verwachten. Dat bloedverlies moest toch ergens vandaan komen..

We werden binnengroepen door de gynaecoloog en door mijn verhaal had ze al een vermoeden en wilde haar vermoeden graag bevestigen met een inwendige echo. Na een uitgebreid onderzoek was haar conclusie dat mijn placenta te laag lag en er aan de rand holtes gevuld met bloed tussen mijn baarmoeder en mijn placenta zaten. Dit alles had geen invloed op de baby maar natuurlijk wel voor mijzelf als mommy-to-be.

Op de foto hieronder zie je twee van de gevulde holtes. De bovenste (de donkere vlek) was een holte gevuld met vers bloed en de onderste (de minder donkere vlek) was een holte gevuld met ouder bloed. Het advies dat ik meekreeg vanuit de gynaecoloog was om echt rustiger aan te gaan doen en mijn lichaam meer rust te geven.

Het was voor ons zo’n grote opluchting dat met ons kindje alles goed was en dat het vooral ging om mijn lichaam. Ik heb de volgende dag mijn werkgever gebeld en zij heeft me voor 8 uur in de week ‘ziekgemeld door zwangerschap’.

20-weken echo.

Op 16 juni hadden wij onze 20 weken echo. Ondanks dat voorheen het kindje er steeds heel goed uitzag, voelde ik me toch erg zenuwachtig. Tijdens de 20 weken echo checken ze heel het kindje op de meest voorkomende afwijkingen zoals hersenafwijkingen, een waterhoofd, hartafwijkingen en een open ruggetje. De 20 weken echo kon niet bij mijn eigen verloskundige en dus kozen wij om opnieuw naar Echo Enzo te gaan.

Al om 8:30 uur hadden wij de afspraak staan en lag ik op de echo-tafel. Helaas liet ons kleine mannetje zich bijna niet zien op de echo. Mijn placenta ligt aan de voorkant, achter mijn navel en hier kroop hij precies achter. Daarnaast deed hij steeds zijn handjes voor zijn gezichtje waardoor veel aspecten niet goed te beoordelen waren voor de echoscopist. Ik kreeg dus opnieuw een doorverwijzing naar de gynaecoloog, dit keer voor een GUO (een Geavanceerd Ultrageluid Onderzoek) in het ziekenhuis.

Dit viel ons even flink tegen want je wordt niet zomaar doorgestuurd voor verder onderzoek. Ondanks dat de echoscopist ons gerust stelde door aan te geven dat ze voor nu geen afwijkingen zag maar op dit moment de 20-weken echo niet met een voldoende kon beoordelen, voelde wij ons toch heel zenuwachtig voor de GUO. Gelukkig konden we diezelfde middag al terecht in het ziekenhuis.

Een GUO is een uitgebreid echo-onderzoek, waarbij gekeken wordt naar lichamelijke afwijkingen bij je ongeboren baby of naar zwangerschapscomplicaties die de gezondheid van je kindje in gevaar kunnen brengen. Dit onderzoek is uitgebreider dan de 20 weken echo.

Na een uitgebreide echo door de gynaecoloog, liepen we met een gerust gevoel het ziekenhuis weer uit. Alles zag er goed uit en ons mannetje is helemaal goedgekeurd!

Bedrijfsarts.

Omdat mijn werkgever mij voor 8 uur in de week had ‘ziekgemeld door zwangerschap’ stond er een gesprek met de bedrijfsarts op de planning. Ik heb mijn klachten verteld, het traject wat wij hebben doorlopen (bloedverlies, onzekerheid, GUO) en zij was heel stellig. ‘Jij gaat per direct stoppen met werken!’ Meteen kwamen er bij mij tranen; ik kon op dat moment echt niet stoppen met werken. Ik had mijn cliënten niet overgedragen, er was überhaupt nog niet duidelijk wie mijn cliënten over zou gaan nemen en was er nog niet klaar voor om in zijn geheel thuis te komen zitten. In goed overleg hebben we toen besloten dat ik nog maximaal 2×4 uur boventallig aanwezig mag zijn op de Crisisopvang. Ook kreeg ik de opdracht mee om voor ons 2e gesprek op 22 juli mijn taken over te hebben gedragen aan een collega zodat ik, wanneer dit nodig zou zijn, zou kunnen stoppen met werken en volledig de ziektewet in zou kunnen gaan.

In de eerste weken na het gesprek met de bedrijfsarts merkte ik dat ik veel te veel hooi op mijn vork bleef nemen en mijn normale 29-urige werkweek nu in de 2×4 uur probeerde de proppen waardoor ik thuis nog uren aan het rapporteren was, mijn mail aan het bijwerken en mijn werk niet los kon laten. Mijn collega’s hebben op dat moment heel duidelijk gemaakt dat ze 100% achter mij staan en hebben vele taken (stiekem een beetje tegen mijn zin op dat moment) van me afgenomen. Maar terugkijkend was dit echt nodig.

Eind juli heb ik weer een gesprek gehad met de bedrijfsarts en ik blijf tot aan mijn verlof, 27 september, 2×4 uur boventallig op de Crisisopvang werken om in het ritme te blijven en mijn collega’s te blijven zien. Voor mij is dit een heel fijn gevoel en merk, nu mijn taken zijn overgenomen, dat het mij heel veel rust geeft.

Hoelang moet ik nog wachten op het eerste schopje?

Ohhhh, wat heb ik een geduld moeten hebben. Onze kleine man liet lang op zich wachten. Doordat mijn placenta dus aan de voorkant ligt, had mijn verloskundige al gezegd dat het waarschijnlijk kon zijn dat ik ons kindje pas na de 20 weken zou gaan voelen. Het kwam maar niet en dit maakte mij onzeker. Alle vrouwen uit mijn Centering Groep voelde het kindje al en ik voelde nog steeds niks. Ook op Instagram zag ik steeds meer vrouwen een berichtje delen over de eerste schopjes en zij waren allemaal minder lang zwanger dan ik. Ik merkte dat ik mezelf heel erg aan het vergelijken was met andere zwangeren.

Op 23 juli in de ochtend, op mijn verjaardag (en ruim 24 weken zwanger), werd ik wakker met een gevoel dat altijd omschreven werd als schopjes. Kleine ‘blopjes’ in mijn buik die overduidelijk niet vanuit mijn darmen kwamen. Dit moest het wel zijn. Vanaf dat moment voel ik onze kleine man heerlijk vaak trappelen in mijn buik en dit is zo’n bijzonder gevoel!

Controle, controle, controle..

In het tweede trimester heb ik verschillende keren bloed moeten laten prikken voor onder andere controle op vitamines en onlangs nog een glucose intolerantie test om te kijken of ik zwangerschapsdiabetes heb. Gelukkig kwamen uit alle testen positieve uitslagen en zagen ze in mijn bloed geen afwijkingen.

Huh? Wat?

Man, man, man, de zwangerschapsdementie is real. Ik kan soms even zo warrig zijn. Zo zette ik laatst een vies ontbijtbord in onze pannenkast in plaats van in de vaatwasser, wilde ik een kopje weggooien en vervolgens het plastic bakje dat ik in mijn andere hand had in de kast zetten. Ook praat ik volgens René soms onverstaanbare zinnen of kan ik een verhaal beginnen en dan compleet vastlopen.

Ook de dromen tijdens mijn zwangerschap zijn heftig en voelen levensecht. René is in mijn droom al vreemdgegaan met Jessica en Claudia (geen idee wie dat zijn) en ik word dan echt een beetje bozig wakker. Zo vreemd wat de zwangerschapshormomen met je lichaam en geest doen.

Slapen is überhaupt een dingetje. De ene nacht kan ik heerlijk slapen en slaap ik in één ruk door en de andere nacht lig ik uren wakker en kan ik gewoon niet meer in slaap komen. Kleine tip voor mijn mede-zwangeren; koop een voedingskussen! Dit slaapt zo lekker en geeft een fijne ondersteuning aan je steeds groter wordende baby-belly.

Baby-shoppen en intake kraamhulp.

Tijdens het tweede trimester hebben we heel veel baby-stuff aangeschaft. Zo hebben we een co-sleeper gekocht via Marktplaats. Wij zijn voor een Snuzpod gegaan en toen ik dit wiegje voor het eerst was zag was ik meteen verliefd. Ook Moos vindt het een heerlijke plekje en ligt vaak op het doek onderaan het bedje. Ik heb even een handdoek neergelegd want Moos heeft altijd van die heerlijke zwarte pootjes ….

Ik ben zo benieuwd of het straks zo blijft als zijn ‘grote kleine broer’ boven hem ligt. Lijkt me echt ultiem schattig!

Zoals ik al schreef ben ik op 9 november uitgerekend en wij krijgen op 13 december de sleutel van ons nieuwe huis. Daarom hebben wij besloten dat ons zoontje in dit huis geen eigen kamertje meer krijgt maar natuurlijk straks een extra mooi kamertje in ons nieuwe huis. Wel heb ik op onze slaapkamer een klein plekje voor hem gemaakt. Ik heb een muurtje geschilderd, leuke dingetjes opgehangen zodat hij toch een eigen plekje heeft.

Ook kochten wij een commode (Ikea Hemnes), een maxicosi en een kinderwagen. Daarnaast shopte ik kleding (vooral bij de kringloop) voor onze kleine man. Qua kinderwagen hebben wij gekozen voor de Mutsy Evo Urban Nomad in stone grey. Wij waren direct helemaal verkocht en hebben ons eerste gevoel hierin gevolgd. Even een tip; bestel je kinderwagen op tijd want er zit HEEL VEEL levertijd op. Wij hebben hem besteld in mijn 23e week van de zwangerschap en hij wordt één week voor mijn uitgerekende datum geleverd.

Al ruim op tijd, het liefst voor de 14 week, moet je jezelf aanmelden voor kraamzorg. Ik heb dit zelf gedaan in mijn 12e week van mijn zwangerschap. Ik heb onderzocht welke kraamzorg-organisaties bij ons in de buurt zijn en gekozen voor de organisatie die voor ons het beste aanvoelde. Uiteindelijk hebben wij gekozen voor Isis kraamzorg.

Op 26 juli was het zover en hadden wij de intake gepland staan voor onze kraamhulp. In dit gesprek heeft de kraamverzorgende alles uitgelegd, veel tips gegeven en samen met ons doorgenomen wat we echt nodig hebben voor de kraamweek en wat we vooral weg kunnen laten. Ook heeft ze onze wensen vastgelegd in een zorgplan en deze wordt er in de kraamweek weer bijgenomen zodat er meteen duidelijkheid is voor onze kraamverzorgster wat wij graag willen.

Hallloooo buik!

Mijn buik wordt steeds groter en ik merk dat ik momenteel steeds meer kan genieten van mijn zwangerschap. We zijn nu lekker samen op vakantie en waarschijnlijk is dit de laatste keer dat we echt weg gaan met z’n tweetjes. Zo bijzonder dat er in een volgende vakantie een klein mannetje bij is.

De bandenpijn is wel om te janken (soms echt letterlijk). Ik heb hier helaas echt heel veel last van maar een warme kruik doet wonderen en geeft ontspanning. Afgelopen week hebben we hier heerlijk een avondje gezwommen in het zwembad op het park en dit voelde zo relaxed. Even een gevoel van ontspannenheid op mijn buikspieren en blijkbaar is dit voor het kindje ook heel fijn. Ik denk dat ik dit in Nederland ook ga oppakken.

Dit was het tweede trimester van mijn zwangerschap in vogelvlucht en aanstaande dinsdag start ik alweer in mijn derde en laatste trimester. Ik ben heel benieuwd wat dit trimester me gaat brengen. Ik weet nog niet wanneer mijn volgende blogpost komt over het 3e trimester (hopelijk vind ik nog tijd voor mijn bevalling, haha) maar tot die tijd kunnen jullie mijn zwangerschap volgen op Instagram.