Donderdag- op vrijdag nacht 1:10 uur en ik schrik wakker met een enorme ‘kramp’. Nog voordat ik het door heb voel ik water tussen mijn benen. Ik raak in lichte paniek .. ‘Schat, schat, schat … het is begonnen!’

Nadat jullie mijn zwangerschap hebben kunnen volgen op Favoriete Plekje wil ik ook mijn bevallingsverhaal met jullie delen. En natuurlijk ook een mooi ‘document’ voor mezelf (en Jip) om later nog eens terug te kunnen lezen.

Sinds dat ik wist dat ik zwanger was heb ik naar 9 november toegeleefd, de uitgerekende datum. Nu was ik mezelf er heel erg van bewust dat een baby in heel veel gevallen niet komt op de uitgerekende datum maar toch leef je onwijs naar deze datum toe. Je raadt het al, dinsdag 9 november … geen baby!

Het voelde als een euforische dag want ik had de 40 weken aangetikt. Ik had de baby 9 maanden lang een warm huisje kunnen bieden, kunnen laten volgroeien en lang bij me mogen dragen. Tegelijkertijd voelde het als een teleurstelling .. een teleurstelling omdat ik nog langer moest wachten op de komst van onze kleine man.

Op maandag 8 november had ik nog een controle gehad bij de verloskundige en in dit gesprek had ik aangegeven dat ik niet ruim over de 40 weken wilde gaan en dat ik de natuur graag een handje wilde ‘helpen’ door mezelf te laten strippen. De verloskundige gaf aan dat ik op donderdag 11 november terug mocht komen en dat we dan zouden kijken of ze mij zou kunnen strippen. Voorwaarden waren dat mijn baarmoedermond soepel was en dat ik al iets ontsluiting zou hebben.

Ik heb in de laatste dagen voor mijn bevalling erg rustig aan gedaan. Ik had veel last van mijn banden en heb de laatste dagen vooral doorgebracht op de bank onder een dekentje. Ik probeerde mijn zinnen te verzetten door afleiding te zoeken maar ik moet toegeven .. de dagen duurden lang.

Op donderdagochtend 11 november om 11:45 uur mochten wij ons melden bij de verloskundige. René had een dag vrij genomen en kon met mij mee. Dit had de verloskundige ook geadviseerd want strippen kan pijnlijk zijn en daarna meteen zorgen voor ‘ongesteldheidsachtige’ buikkrampen. Na inwendig onderzoek bleek ik 3 cm ontsluiting te hebben en heeft de verloskundige mij proberen te strippen.

In veel gevallen zet een eerste strippoging niet door en levert het weinig meer op dan flinke buikkrampen. Dit had de verloskundige mij van te voren ook goed uitgelegd. ‘Ga er vanuit dat het niet gaat lukken, het kan ook een echte teleurstelling zijn!’ Ik stond er dan ook erg relaxed in en had het na het passeren van de uitgerekende datum ook wat meer los kunnen laten.

De verloskundige heeft ’twee rondjes’ gestript en daarna zijn René en ik naar huis gegaan. In de auto naar huis merkte ik meteen flinke buikkrampen. ‘Zou dit het zijn?’ ‘Zou het beginnen?’ ‘Zal hij vandaag komen?’ Ik heb de hele middag met een kruik in bed gelegen en rond een uur om 17:30 uur zakte de krampen weg. ‘Shit! Niet gelukt! Toch een kleine teleurstelling …’

René en ik hebben lekker pokébowl besteld en deze samen op de bank opgegeten. We hebben Expeditie Robinson gekeken, mijn schoonzus kwam nog even langs en rond 22:00 uur ben ik naar bed gegaan. Ik heb nog even een laatste buikfoto gemaakt omdat ik dacht ‘dit kan wel eens de laatste foto van mijn buik zijn’. Zonder krampen en zonder voorgevoel ben ik in slaap gevallen.

1:10 uur en ik schrik wakker met een enorme ‘kramp’. Nog voordat ik het door heb voel ik water tussen mijn benen. Ik raak in lichte paniek .. ‘Schat, schat, schat … het is begonnen!’ Half slapend ben ik opgesprongen en wilde richting het toilet lopen maar in de hal kwam ik tot stilstand omdat het water echt tussen mijn benen vandaan liep. René komt naar me toe en samen concluderen we, inmiddels klaarwakker van de adrenaline, dat mijn vliezen zijn gebroken en dat we binnen een korte tijd ouders gaan worden. Aaahhhh!

Ik heb mama en mijn schoonzus een berichtje gestuurd en na dit berichtje kwamen de weeën eigenlijk al heel regelmatig om de 3 of 4 minuten. René heeft de verloskundige gebeld en ze gaf aan dat als de weeën nog een tijdje zo regelmatig bleven dat hij dan opnieuw moest bellen. De weeën bleven en de tijd tussen de weeën werd korter. René heeft om 3:00 uur opnieuw de verloskundige gebeld en zij is meteen naar ons toegekomen.

De verloskundige heeft mij onderzocht en om 3:30 uur bleek ik op 5 cm ontsluiting te zitten. Ik wilde heel erg graag mijn weeën opvangen in een bevalbad (zoals ik ook schreef in mijn blog over mijn ‘ideale bevalling‘) en René en de verloskundige hebben dit samen opgezet. Dit vond ik een heftige periode. René en Erna druk met het bevalbad, ik waggelend door de gang en merkte dat ik staand en lopend minder goed mijn weeën kon opvangen. Voor mijn gevoel duurde het echt uuuuuuuren voordat het bad stond en ik in bad kon stappen.

Eenmaal in bad merkte ik meteen een vlaag van ontspanning door mijn lijf gaan. Ja, weeën doen onwijs veel zeer maar ik kon ze door het warme water heel erg goed opvangen. Ik zat compleet in mijn eigen wereld en denk serieus dat ik 80% van mijn bevalling mijn ogen dicht heb gehad. Het warme water deed me echt deugd. Mocht ik nog een keer zwanger mogen raken, dan kies ik sowieso weer voor een bevalbad!

René en de verloskundige hebben mij heel erg in mijn eigen bubbel gelaten. Het was stil in huis, er stond een zacht muziekje op, mijn zoutlampje stond aan en erg hing een fijne rust. Ik voelde me heel krachtig maar ook heel kwetsbaar.

Tussen 7:00 uur en 8:00 uur heeft de verloskundige meerdere keren mijn ontsluiting gevoeld omdat ik al flinke persweeën had. Ik bleef hangen op 9,5 cm en er zat een klein randje baarmoedermond dat de uitgang nog deels blokkeerde. De verloskundige gaf aan dat dit randje niet vanzelf weg zou gaan en doordat ik al flinke persweeën (en ik dus onbewust kracht aan het zetten was) dit randje alleen maar meer op zou zwellen waardoor de uitgang nog meer geblokkeerd zou worden. Ze gaf aan dat ze dit met de hand moest wegduwen. Ik moest vanuit het bad op bed gaan liggen en ze heeft met haar hand dit randje proberen weg te duwen. Bij elke wee duwde ze met een flinke kracht dit randje baarmoedermond aan de kant. Het is haar gelukt en om 8:15 uur was de weg vrij om te gaan persen.

‘Wil je graag terug het bad in? Of wil je iets anders proberen?’ Tijdens de zwangerschapsgroep hadden we even mogen ‘proefzitten’ op een baarkruk en had hier toen meteen een goed gevoel bij. ‘Ik wil het wel gaan proberen op de baarkruk’. René is achter mij gaan zitten, ik voor hem op de baarkruk en bij de eerstvolgende wee mocht ik gaan persen. Ondanks dat ik in mijn eigen bubbel was had ik even een besefmomentje dat ons baby’tje er echt aan zat te komen.

Tijdens de persweeën, die pijnlijk waren maar die ik overigens veel heftiger had verwacht, lukte het me goed om te ademen en flink kracht te zetten. Ik weet niet hoeveel persweeën ik uiteindelijk heb geperst maar om precies 09:00 uur, op vrijdag 12 november 2021, is Jip geboren. De zon scheen op dat moment precies naar binnen. Wauw, wat een onbeschrijfelijk gevoel van liefde!

Ik heb Jip zelf aangepakt direct na de geboorte, dus eigenlijk een soort van opgevangen. Dit was echt een oerinstinct, meteen het moedergevoel zodat hij niet zou ‘vallen’. René had tranen in zijn ogen en ik was nog even in een soort van ’trance’. Who, dit was heftig en tegelijkertijd overweldigend mooi. Van de baarkruk ben ik toen op de bank gaan liggen (die we helemaal hadden ingepakt met plastic zeil, haha) en had ik Jip op mijn blote borst. Ik moest nog een paar keer persen om ook de placenta te laten komen. We hebben ervoor gekozen om de navelstreng helemaal te laten uitkloppen en daarna heeft René de navelstreng doorgeknipt, zo bijzonder! Even was er twijfel of ik naar het ziekenhuis moest voor een controle omdat ik redelijk veel bloed verloor. Gelukkig stopte dit op tijd en konden we met z’n drieën lekker thuis blijven.

En daar was hij dan onze kleine man. Zo lang naar uitgekeken. Een gezond jongetje, 3670 gram, mooi van kleur en zichzelf helemaal ondergepoept direct na de geboorte (lijkt op z’n vader, haha grapje).

Nadat we even hebben genoten van de eerste momenten met z’n drieën en even bijgekomen van de bevalling hebben we familie gefacetimed. We zijn begonnen met mijn ouders, die door de geboorte van Jip voor het eerst opa en oma zijn geworden. Zoveel liefde in dit telefoongesprek en tranen met tuiten. Daarna hebben we de familie van René gebeld, mijn broer en opa en oma.

Josefien, onze kraamverzorgende (echt een lieverd!) vond het toch wel tijd om even te gaan douchen, mezelf op te frissen en te eten (want daar moest ik tijdens de bevalling ECHT niet aan denken…). We hadden samen overigens een wereldprestatie geleverd. Jip hebben we proberen aan te leggen wat geen succes was. Mijn tepel was voor Jip moeilijk te pakken en Josefien gaf aan dat we het met een tepelhoedje konden proberen. René heeft deze gehaald bij de winkel en in de middag heb ik Jip opnieuw proberen aan te leggen. Het was flink oefenen maar de eerste slokjes zijn toen genomen.

Diezelfde middag zijn mijn ouders langsgekomen met een grote mand vol kraamcadeautjes. Oh wat een verwennerij! 7 dagen lang, elke dag een cadeautje! In de avond zijn mijn schoonouders langs geweest en de zus en zwager van René. Iedereen wilde Jip natuurijk heel erg graag bewonderen. Zoveel liefde!

In de avond hebben we overige familie en vrienden een berichtje gestuurd met de geboorte-aankondiging van Jip. Hier had ik zo lang naar uitgekeken ….

Terwijl ik mijn bevalverhaal typte kwam het allemaal weer helemaal terug. Wat een bijzondere ervaring en ik kijk er met een heel positief gevoel op terug. Zo zou ik er nog wel 10 willen krijgen (grapje!). Zijn jullie ook benieuwd naar onze kraamweek? Vinden jullie dit ook leuk om te lezen?