Zo kort maar tegelijkertijd zo lang. 
Zo ver weg maar tegelijkertijd zo dichtbij.
Zo verdrietig maar tegelijkertijd ook trots op wie jij was. 
Zo leeg maar tegelijkertijd vullen onze herinneringen mijn hart met warmte. 

Lieve pap, ik mis je zo! 

Zoals jullie hebben gemerkt ben ik een tijdje niet actief geweest op mijn blog. Dit had een reden. Mijn geweldige papa is op 23 februari compleet onverwachts overleden. Samen met mama heb ik er alles aan gedaan om hem te reanimeren en te redden maar hij had geen kans.

Woensdag 22 februari 2023:

Een fijne dag gehad, heerlijk gewerkt voor Geurwolkje, even opgepast op ons buurjongetje en heerlijk een lesje Zumba gedaan in de avond. Papa en mama hadden een condoleance gehad in Twente en zouden de volgende dag bij ons oppassen. ‘Dan komen we lekker bij jullie slapen’, helemaal gezellig.

Ik had gesport en was rond 21.30 uur thuis. Even heerlijk gezweet en toen ik thuis kwam zaten papa en mama al aan de koffie met René. Ik heb ze beide een dikke knuffel gegeven, ‘wat fijn dat jullie er zijn’. We hebben gekletst over allerlei dingen en zelfs even over de dood omdat ze natuurijk net naar een condoleance waren geweest. Niet beseffende dat hij er enkele uren later zelf niet meer zou zijn. Zo onwerkelijk!

Donderdag 23 februari 2023:

6:10 uur: ‘ANNE, ANNE, KOMEN!!! VOLGENS MIJ IS PAPA NIET GOED!’ René had Jip net even tussen ons in bed genomen en ik probeerde net weer in slaap te vallen. In één klap was ik klaarwakker en binnen 3 seconden stond ik op zolder naast papa. Hij lag op bed en ik probeerde in zijn nek te voelen of ik een hartslag voelde. Ik voelde niks..

‘We moeten 112 bellen’ en binnen enkele seconden had ik de alarmcentrale aan de telefoon. Ik hoorde alleen de vraag ‘kan je reanimeren?’ en wist meteen wat me te doen stond. Gelukkig heb ik via mijn vorige werk in de zorg een jaarlijkse reanimatiecursus gehad en wist ik dus hoe ik moest handelen. ‘Tellen’ heb ik ‘bevolen’ aan de centralist. Tijdens de reanimatiecursus reanimeerde ik altijd op het liedje ‘Stayin’ Alive’ van de Bee Gee’s maar nu kon ik alleen maar denken .. ik ga niet zingen in mijn hoofd!

Binnen 8 minuten stond er een politieagent naast me. Deze 8 minuten leken 5 seconden en hoe moe ik normaal ben na 2 minuten volop reanimeren tijdens de reanimatiecursus, nu voelde ik helemaal niks. Geen moeheid, geen emotie … niks! ‘Lukt het je om nog heel even door te gaan?’ vroeg de politieagent. ‘Dan zet ik alles klaar..’ op dat moment kwam ook het ambulancepersoneel boven en hebben ze het van mij overgenomen.

Mama is bij papa gebleven maar ik ben naar beneden gelopen om even wat kleding aan te doen en de vragen van de politie te beantwoorden. Het is een collega vertelde ik aan de politieagent en hij schreeuwde naar boven ‘HET IS EEN COLLEGA!’ net of ze nog een tandje harder voor papa wilde werken. Het zal niet zo zijn geweest maar het voelde heel erg fijn.

‘Er komt zo een hoogwerker, kan jij de auto aan de kant zetten’? ‘Kan het raam open op zolder zodat we hem naar buiten kunnen tillen?’ Ik heb antwoord gegeven op alle vragen en in mijn hoofd zat alleen maar ‘dus hij gaat het redden!’ Geen enkele seconden de gedachten gehad dat hij het niet zou gaan redden.

‘ANNE, ANNE, KOMEN … HIJ GAAT GEWOON DOOD!’ Dit was zo’n hard klap in mijn gezicht. Dood?! Dit was geen scenario in mijn hoofd. Binnen 3 seconde stond ik weer op zolder. ‘We gaan het nog één keer proberen en dan zitten wij op 20 minuten en moeten we stoppen omdat er anders teveel hersenschade is’. Nog één keer een spuit adrenaline, nog één schok met de defribilator en toen was het stil … het lijntje op de hartmonitor bleef plat. Hij heeft het niet gered. ‘Gecondoleerd’ … gecondoleerd? Wat een kutwoord! In totale schok bleven wij achter…

Van Zwolle naar Brabant waar papa fijn thuis is geweest, mensen op de hoogte brengen, het afscheid voorbereiden, rouwkaarten maken, muziek uitzoeken, tekst schrijven wat ik hem graag wilde voordragen en ga zo maar door .. oja en ook nog rouwen!

We zijn in een rollercoaster gestapt en het karretje dendert nog altijd door. Soms is mijn hoofd nog zo’n warboel, een dikke mist dat rondzweeft en waardoor ik niet helemaal in het ‘hier en nu’ ben. De ene keer komt het besef keihard binnen en de andere keer voelt het nog alsof hij zo binnen kan komen.

Ik ga langzaam weer de dingen oppakken die mij blij maken, zo ook mijn blog. Ik hou me vast aan de gedachten dat papa hier onwijs trots op was (hij vertelde dit ook aan iedereen..) en dat ik hem nog trotser wil maken.

Lieve pap, ik mis je zo!